Το Oakleigh ξεκίνησε να γίνεται η συνοικία των Ελλήνων από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και εφόσον το ποδόσφαιρο ήταν και παραμένει ένα σπορ που λατρεύουν οι Έλληνες, ήταν φυσικό επακόλουθο να ιδρυθεί ποδοσφαιρικός σύλλογος. Μία παρέα ενθουσιασμένων εφήβων, με μπροστάρη τον Χρήστο Μπαμπατζιά, ιδρύει το 1970 μία ποδοσφαιρική ομάδα την οποία οι περισσότεροι, λόγω της καταγωγής τους, την φώναζαν Τρίκαλα. Ήταν οι Μιχάλης Μάγκος, Γιώργος Βλάχος, Θανάσης Πολύζος, Λευτέρης Κοντoκώστας, οι αδελφοί Χρήστος και Στέργιος Μπαμπατζιάς, Γιώργος Δακουφτσής, Κώστας Κοντοκώστας, Αντώνης Τσουλάκας και ο προπονητής Βασίλης Στρατίκης. Μαζί τους και τρία παιδιά που δεν είχαν καταγωγή από το νομό Τρικάλων, οι Κώστας Βασιλόπουλος, Γιώργος Κούδας (παρατσούκλι) και Βασίλης Οικονομόπουλος.

Οι απόπειρες ένταξής τους στο VSF συναντούσαν συνεχώς εμπόδια καθώς στην περιφέρεια υπήρχε ομάδα -ιταλικής καταγωγής- με την ονομασία Oakleigh SC. Ο Χρήστος Μπαμπατσιάς δεν απογοητεύτηκε και επέμενε στο σκοπό του. Συνάντησε τον δραστήριο Κώστα Αλαβέρα, που ήταν ο ιδιοκτήτης του ταξιδιωτικού γραφείου «Διεθνές» στο Oakleigh και ο οποίος γνώριζε καλά τον Θησέα Μαρμαρά από το κοινό τους επάγγελμα. Προτάθηκε η ονομασία South Oakleigh SC.

Ο Τάσος Αγαπητός με το πρώτο Ελληνικό Κύπελλο

Οι διαδικασίες κινήθηκαν γρήγορα και στην καθοριστική συνεδρίαση που γίνεται στο γραφείο του Κώστα Αλαβέρα στον πάνω όροφο του 26 Station St., δίνουν το παρών οι Χρήστος Μπαμπατζιάς, Κώστας Αλαβέρας, Γιάννης Νταγιάντας, Γιάννης Μπαλής, Δημήτρης Δρακόπουλος, Γιάννης Καρανάτσιος, Θανάσης Μάνης, Λάμπρος Κοντοκώστας, Στέλιος Αλεξόπουλος και Μπάμπης Μαυρόπουλος.

Η επίσημη ένταξη της ομάδας στο VSF είναι γεγονός. Ήταν Τρίτη, 12 Δεκεμβρίου 1972 και το νεοσύστατο South Oakleigh ξεκινά το 1973 στο περιφερειακό πρωτάθλημα ανατολικής ζώνης (District League East).

Πρώτος πρόεδρος αναλαμβάνει ο Γιάννης Νταγιάντας, αντιπρόεδρος ο γιατρός Δημήτρης Δρακόπουλος, γενικός γραμματέας ο Κώστας Αλαβέρας, ταμίας ο Στυλιανός Αλεξόπουλος και μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου οι Γιάννης Μπαλής και Γιάννης Καρανάτσιος. Η ενδυμασία της ομάδας ήταν λευκή με μία λεπτή μπλε και κόκκινη γραμμή στα αριστερά, έμοιαζε με αυτή της ΑΟ Τρικάλων, αλλά μετά από δύο χρόνια καθιερώθηκε η «κυανόλευκη» φανέλα, που αντιπροσωπεύει τα ελληνικά χρώματα.

1972-1986: ΑΠΟ ΤΟ DISTRICT ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ STATE LEAGUE

Επικρατούσε μεγάλος ενθουσιασμός, καθώς η ομάδα στην πρώτη της χρονιά, με προπονητή τον Θανάση Χουλιάρα, και έπειτα τον Γιάννη Μπαλή, ξεκινά δυναμικά τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις. Ποδοσφαιριστές της πρώτης εποχής του South Oakleigh είναι οι Γιάννης Αϊτζής, Γιώργος Μάνης, Sam Grivari, Μανώλης Πανουράκης, Παντελής Καλιμνάκης, Παύλος Μπεχλιβανίδης, Λευτέρης Κοντοκώστας, Κυριάκος Λιλικάκης, Στέργιος Μπαμπατζιάς, Αχιλλέας Δήμου, Μπάμπης Μαυρόπουλος, Χρήστος Μπαμπατζιάς, Θανάσης Πολύζος, Γιώργος Σαριόγλου και αργότερα οι αδελφοί Νίκος και Γιώργος Χατζής.

Το South Oakleigh κατακτά διαδοχικά (1973, 1974) τα πρώτα του πρωταθλήματα, αλλά χωρίς άνοδο -δεν προβλεπόταν τότε από την Ομοσπονδία- και συνεχίζει στο κατώτερο περιφερειακό πρωτάθλημα Βικτώριας μέχρι το 1978, όταν κερδίζει τον τρίτo της τίτλο και ανεβαίνει, για πρώτη φορά, σκαλί παίζοντας στην Β’ Κατηγορία Provisional League.

Το 1978 είναι το έτος-αφετηρία μιας ξέφρενης πορείας, με την ομάδα να ανεβαίνει από Κατηγορία σε Κατηγορία επτά φορές μέσα σε μόλις εννέα σεζόν, ώσπου το 1986 με προπονητή τον Κότη Ξανθόπουλο και γενικό αρχηγό τον Τάσο Αγαπητό, κατακτά πανηγυρικά τον τίτλο και μαζί την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία του State League της Βικτώριας.

Το 1978 θεωρείται και για έναν άλλο λόγο έτος-σταθμός στην ιστορία του Oakleigh, καθώς ξεκινούν τη δραστηριότητά τους τέσσερα παιδικά τμήματα με υπεύθυνο τον Αριστείδη Γιατράκη και έπειτα τον Ηλία Ματσιούλα. Από εκεί άρχισαν οι Παναγιώτης Ζαγούρης, Βασίλης Θεοδωρόπουλος, Στέλιος Λάζος, Γιάννης Γκουνής, Γιώργος Μπαμπατζιάς, Γιάννης Πολύζος, Δημήτρης Δήμου, Πολ και Διονύσης Χριστοφιλόπουλος, Φώτης Σταμάτης και λίγο αργότερα οι Γιώργος Νταούλας και Γιάννης Ματσιούλας.

Τη φανέλα του Oakleigh φόρεσε και ο Κώστας Κιάκος, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της εποχής, κάνοντας την σεζόν 1982 σε ηλικία 15 χρονών το ντεμπούτο του στην ανδρική ομάδα. Τον επόμενο χρόνο, η Ομοσπονδία της Βικτώριας τον ανακηρύσσει κορυφαίο ανερχόμενο αστέρι (Youth Player) και τον βραβεύει με το Weinstein Medal Award. Την ίδια εποχή αγωνίζεται στην μεικτή Βικτώριας και το 1985 παίρνει μεταγραφή στην Ελλάδα και από εκεί στο ελληνικό πρωτάθλημα αγωνιζόμενος με την Λάρισα και τον Α.Ο. Τρικάλων.

Μεγάλοι παίκτες της πρώτης περιόδου που αγωνίστηκαν στο South Oakleigh, ήταν οι Στέργιος Μπαμπατζιάς και Λευτέρης Κοντοκώστας και, αργότερα, μαζί με τον Κώστα Κιάκο, οι Λίο Στεργίου, Πασχάλης Τζίτζης και Δημήτρης Παπαράς.

Όσον αφορά τους προπονητές, μετά τον πρώτο κόουτς Θανάση Χουλιάρα, το 1973, την ομάδα προπόνησαν πετυχημένοι προπονητές όπως οι Τάκης Μανταράκης, Μάνος Μήλιος (τρεις φορές), Απόστολος Μπαλής, Μάρκος Γκίκας, Κότης Ξανθόπουλος, αργότερα ο Τάκης Σβίγγος, Γιαννέλος Μαργαρίτης, Cedo Cirkovic, John Kennedy και Μαμάσης.

Στην πρώτη αυτή περίοδο συμμετείχαν στα διοικητικά του συλλόγου αρκετοί παράγοντες, βοηθώντας στην εξέλιξη της ομάδας. Όμως στα τέλη της πρώτης δεκαετίας δημιουργήθηκε διοικητική κρίση με αρκετά νεοσύστατα μέλη και ποδοσφαιριστές να αποχωρούν και οι οποίοι συνέχισαν στον Εθνικό Caulfield. Όμως, από την κρίση αυτή, όπως λέει ο Γιώργος Βλάχος -που εκείνη την εποχή ήταν κοντά στην ομάδα- το South Oakleigh εξήλθε πιο δυνατό. Για μια δεκαετία υπήρχε τεράστιος ανταγωνισμός μεταξύ των δύο ελληνικών σωματείων που είχαν ραγδαία άνοδο στο ποδοσφαιρικό χάρτη της Πολιτείας.

1987-2000: ΟΙ ΓΕΡΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ο Γιώργος Βλάχος, μέλος εκείνης της ομάδας των Τρικάλων, παραμένει, από εκείνα τα πρώτα ρομαντικά χρόνια και μέχρι σήμερα, πιστός στον ελληνικό σύλλογο. Θυμάται σαν χθες ιστορίες από εκείνη την προσπάθεια των εφήβων του Oakleigh.

«Κάναμε προπόνηση τότε στην αλάνα του Jack Edwards. Θυμάμαι τον Χρήστο να λέει αυτό μια μέρα θα γίνει γήπεδό μας, εδώ θα παίζουμε παιχνίδια».

Τελικά, τα χρόνια πέρασαν και η επιθυμία του Χρήστου Μπαμπατζιά έγινε πραγματικότητα. Το Jack Edwards είναι από το 1995 η επίσημη έδρα των Oakleigh Cannons που από τότε έχει μεταμορφωθεί σε ένα σύγχρονο γήπεδο με σκεπαστή εξέδρα, λέσχη, βοηθητικό συνθετικό γήπεδο και προοπτική να γίνει ακόμα καλύτερο.

Μέχρι, όμως, το Jack Edwards γίνει επίσημη έδρα της ομάδας, το Oakleigh χρησιμοποίησε πέντε διαφορετικές έδρες.

Πρώτη έδρα ήταν το Princes Highway Reserve στο Huntingdale, αλλά μόνο για έναν χρόνο καθώς το γήπεδο δεν κρίθηκε κατάλληλο για τέλεση αγώνων. Ακολούθησε -μέχρι τη σεζόν του 1980- το Keeley Park του South Clayton. Η γηπεδική περιπλάνηση συνεχίστηκε και την περίοδο 1981-1983, όταν οι προπονήσεις και τα εντός έδρας παιχνίδια γίνονταν στο King George VI Reserve στο East Bentleigh.

Το 1984, ο σύλλογος «πιάνει επιτέλους λιμάνι» καθώς καταλήγει στο Calloola Reserve (1984-1993), όπου έζησε μοναδικές στιγμές, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του πρωταθλήματος Α’ Κατηγορίας State League του 1986, που την έφερε για πρώτη φορά στους μεγάλους της Πολιτείας.

Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1985, μετονομάζεται επίσημα σε Oakleigh SC καθώς η ιταλική γειτονική ομάδα διαλύεται.

To 1987 διοργανώνεται με επιτυχία το Ελληνικό Κύπελλο, με την ομάδα να κατακτά για πρώτη φορά τον τίτλο.

Το Διοικητικό Συμβούλιο και εθελοντές, αναλαμβάνουν αφιλοκερδώς τη λειτουργία της καντίνας και βοηθούν στις εκδηλώσεις του συλλόγου. Αυτοί είναι οι Δημήτρης και Τούλα Μάσκα, Παντελής Καραβίδας, Δημήτρης Μπούτος, Αντρέας Κολιτίδης, Χάρης Ζαβερδινός, Κώστας Τσιγγελιώτης και άλλοι, που συνεισφέρουν σε διάφορες εργασίες για την αναβάθμιση του Calloola Reserve. Κάποιοι προσέφεραν χρήματα, άλλοι εργάστηκαν δωρεάν.

Στο πρώτο Φεστιβάλ «Αντίποδες» στο Lonsdale St., και έπειτα από ενέργειες του Κώστα Αλαβέρα και του τότε προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Σαμ Παπασάββα, το Oakleigh έχει το δικό του περίπτερο. Το ίδιο διάστημα συγκεντρώνονται χρήματα από λαχειοφόρο και διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις που οργάνωσαν με επιτυχία οι Χάρης Ζαβερδινός, Νίκος Χατζής και άλλοι, καθώς οι απαιτήσεις με την αγωνιστική άνοδο της ομάδας μεγάλωναν.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο σύλλογος πέρασε μια οικονομική αστάθεια καθώς βρέθηκε με πολλά χρέη, μείωσε τον προϋπολογισμό και τα παχυλά συμβόλαια παικτών και συνέχισε με ποδοσφαιριστές που προπονούσε πριν με την ομάδα νέων ο Τάκης Μουγκογιάννης. Ανάμεσά τους, ο σημερινός κόουτς Κώστας Ταγκαλάκης, και οι Πίτερ Ζαγούδης, Στιβ Λάζος, Βασίλης Θεοδωρόπουλος, Πολ Χριστοφιλόπουλος κ.ά. Επικεντρώνεται στις βελτιώσεις του Jack Edwards Reserve και την εξόφληση του χρέους. Η ομάδα όμως υποβιβάζεται (1995) στην Β’ Κατηγορία State League και έπειτα προς στα τέλη της, επιστρέφει και πάλι στις μεγάλες κατηγορίες παραδίδοντας σωστές βάσεις στην μελλοντική γενιά και χωρίς χρέη.

OAKLEIGH CANNONS – ΑΠΟ ΤΟ 2003 ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Από το 2001 ξεκινά μια νέα εποχή στο Oakleigh. Ο Άκης Ιωννάς έρχεται και αναλαμβάνει χρέη γενικού διευθυντή, όταν στα διοικητικά του συλλόγου συμμετείχαν οι Δημήτρης Νεζερίτης, Απόστολος και Αντρέας Μπαλής, Κυριάκος Πιτροπάκης και Τζακ Γρηγοριάδης. Στα μέσα του 2002 ο Δημήτρης Νεοφύτου αναλαμβάνει την προεδρία και η ομάδα μετονομάζεται σε Oakleigh Cannons, με «νονό» τον Αντρέα Μπαλή. Την επόμενη χρονιά (2003) ενσωματώνεται στη διοίκηση ο Κώστας Καβαλάκης και το 2006 ο Σταν (Στυλιανός) Παπαγιαννέρης, ο οποίος αναλαμβάνει την προεδρία του Συλλόγου στην οποία παραμένει μέχρι σήμερα, ο μακροβιότερος πρόεδρος στην ιστορία του Συλλόγου. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα αλλάζουν πολλά πράγματα. Ο Κώστας Καβαλάκης κάνει τις επαφές με τον Δήμο και την πολιτειακή κυβέρνηση για δύο σημαντικά projects που είναι η κατασκευή της σκεπαστής εξέδρας και, αργότερα, του βοηθητικού συνθετικού γηπέδου. Έρχονται χρήματα και το Jack Edwards αναβαθμίζεται με τον Σταν Παπαγιαννέρη να αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τα έξοδα της σιδηροκατασκευής, ενώ φίλοι του Oakleigh εργάζονται σκληρά για μία ακόμα φορά για την αποπεράτωση του έργου το οποίο ολοκληρώνεται το 2008. Αργότερα ο Δήμος Monash επιχορηγεί με $1 εκατ. τον σύλλογο για την κατασκευή βοηθητικού συνθετικού γηπέδου -προδιαγραφών FIFA- ενώ παράλληλα γίνονται βελτιώσεις στα αποδυτήρια και αναβάθμιση στον φωτισμό. Το ΔΣ των Cannons παραμένει το ίδιο για περισσότερο από δέκα χρόνια, ακούραστο, μονιασμένο και με αξιοζήλευτη εργατικότητα, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για ακόμα καλύτερα πράγματα στα επόμενα χρόνια.

Ο chairman Κώστας Καβαλάκης

«Ο Άκης Ιωννάς είναι η κινητήρια δύναμη του Oakleigh και το σημερινό ΔΣ δουλεύει σωστά προς όλες τις κατευθύνσεις» λέει ο πρώην πρόεδρος, Γιώργος Βλάχος, ο οποίος αναφέρει ότι πάντα υπήρχαν άτομα στο πέρασμα των χρόνων που προσέφεραν στο Οakleigh.

Ο Άκης Ιωννάς συμπληρώνει: «Αισθανόμαστε υπερήφανοι που υπηρετούμε μετά από 45 χρόνια το Oakleigh, το οποίο για μένα είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, η δεύτερη οικογένειά μου. Με βοήθησαν πολλοί να πιστέψω στην ιδέα αυτής της ομάδας, άνθρωποι που ήταν και παραμένουν αγωνιστές στο Oakleigh, οι Γιώργος Βλάχος, Χρήστος Μπαμπατζιάς, Δημήτρης Πολύζος, ο αείμνηστος Αποστόλης Μπαλής, Λάμπρος Λάλος, Ηλίας Τουρνάς, Τάσος Αγαπητός, Δημήτρης Νεοφύτου, Βασίλης Παπαγεωργίου, αλλά και οι κοντινοί μου φίλοι στο τωρινό ΔΣ, Κώστας Καβαλάκης (chairman), Σταν Παπαγιαννέρης (πρόεδρος), Χρήστος Κωνσταντινίδης (αντιπρόεδρος), Γιώργος Μπαμπατζιάς (γενικός αρχηγός) και οι Γιάννης Παπαμάρκου, Γιάννης Λελούδας (μέλη του ΔΣ).

ΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΟΥ OAKLEIGH 

Τα 45 χρόνια πρόεδροι του Συλλόγου χρημάτισαν οι: Ιωάννης Νταγιάντας (1972-1974), Κωσταντίνος Αλαβέρας (1974-1976), Ιωάννης Καρανάτσιος (1976-1979), Γεώργιος Θεοχάρης (1979-1980), Δημήτριος Δρακόπουλος (1980-1981), Θεόδωρος Μπαλής (1981-1982), Κωνσταντίνος Χριστοφιλόπουλος (1982-1983), Σάββας Σαλπιγγίδης (1983-1985), Εμμανουήλ Τσιράκης (1985-1986). Γεώργιος Ζαγούδης (1986-1987), Θεόδωρος Λαλιώτης (1987-1988), Ηλίας Τουρνάς (1988-1989), Αντώνιος Ρούσσος (1989-1990), Νικόλαος Αλάμαρας (1990-1992), Γεώργιος Βλάχος (1992-1998), Κωνσταντίνος Βουντούρης, Ευτύχιος Βερύκιος, Διονύσιος Αλεξανδρόπουλος, Άννα Ζαρειφοπούλου, Νικόλαος Ζούγκολος, Νικόλαος Πολατίδης, Τζακ Γρηγοριάδης (1998-192002), Δημήτριος Νεοφύτου (2002-2006), Στυλιανός Παπαγιαννέρης (από το 2006 μέχρι σήμερα).

ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ 

Από την περίοδο 2001 πέρασαν από την ομάδα σημαντικοί προπονητές στην ανδρική ομάδα: Άκης Αλαγκιοζίδης (2001), Len McKendry, Δημήτρης Πυργολιός, Γιώργος Σλήφκας (2002), Μιχάλης Χατζητρύφωνας (2003-05), Stuart Munro (2005-08), Γιάννης Αναστασιάδης (2009-10), Θανάσης Πάπας (2011 και 2015), Huss Skenderovic, Πίτερ Ζώης (2012), Βασίλης Θεοδωρόπουλος (2012-13), Miron Bleiberg (2013-2015), Πίτερ Τσολάκης-Κώστας Ταγκαλάκης (2016-2017).

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΩΝ CANNONS ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 15 ΧΡΟΝΙΑ 

* Δεκαπέντε συνεχόμενα χρόνια η ομάδα παραμένει στην Α’ Κατηγορία της Βικτώριας. Το 2006, με προπονητή τον Stuart Munro, κατακτούν το πρώτο τους Premiership αλλά η ομάδα αποτυγχάνει στα πλέι οφ και μένει εκτός τελικού.

* Την περίοδο 2011-2012 φτάνει δύο συνεχόμενες φορές στον τελικό Premier League, αλλά δεν καταφέρνει να σηκώσει το πρώτο της τρόπαιο στο AAMI Park με το Green Gully (2-3 στην παράταση) και την επόμενη χρονιά με την Dandenong Thunder (1-2). Αυτό συμβαίνει για τρίτη φορά το 2016 στον τελικό του Lakeside με αντίπαλο την Ελλάς Μελβούρνης (3-2).

Το 2015 προκρίνεται για πρώτη φορά στα τελικά των «32» της εθνικής διοργάνωσης του FFA Cup και προχωρά μέχρι την προημιτελική φάση. Την ίδια χρονιά αγωνίζεται στον τελικό του Dockerty Cup τον οποίο χάνει 3-0 από την Ελλάς στο Lakeside.

* O Stuart Munro (2006) και ο Θανάσης Πάπας (2011), ανακηρύσσονται κορυφαίοι προπονητές στη Βικτώρια. Το 2007 ο Φιτζιανός επιθετικός Esala Masi (15 γκολ) ανακηρύσσεται κορυφαίος σκόρερ και κατακτά το χρυσό παπούτσι, ενώ τον τίτλο του καλύτερου γκολκίπερ στη Βικτώρια κερδίζουν οι Adrian Cagalj (2004) και Πίτερ Ζώης (2011).

* Από το Oakleigh πέρασαν ποδοσφαιριστές που έπειτα πήραν μεταγραφή στην Ελλάδα και στο A’ League: Αποστόλης Γιάννου (Απόλλων Καλαμαριάς), Craig Goodwin (Newcastle), Cameron Watson (Adelaide United), Γιώργος Λαμπαδαρίδης, Ivan Franjic (Brisbane Roar), Jeremy Walker, Nick Kalmar, Sam Mitchenson (Melbourne City), Ante Covic (Melbourne Victory).

* Στις 10 Μαΐου 2006 μία θλιβερή είδηση σοκάρει την ελληνική παροικία και, ιδιαίτερα, το Oakleigh. Ο ποδοσφαιριστής, Παντελής Κάκος, πεθαίνει αιφνίδια και ο σύλλογος βιώνει τις πιο δύσκολες στιγμές στη μακρόχρονη πορεία του. Παρόμοιες δύσκολες στιγμές βίωσε το σωματείο και παλιότερα με τον πρόωρο θάνατο του Κώστα Αλάμαρα (γιου του προέδρου Νίκου Αλάμαρα) και του Μιχάλη Αλεξανδρόπουλου (γιου του, επίσης, προέδρου Διονύση Αλεξανδρόπουλου).

* Το 2006 τα «κανόνια» κατακτούν για τέταρτη φορά το Ελληνικό Κύπελλο (Hellenic Cup).

* Φέτος η ομάδα τζούνιορ Κ14 του Oakleigh κατέκτησε το πρωτάθλημα της Βικτώριας, ενώ η ίδια ομάδα τον περασμένο Ιούλιο στην πρώτη παρουσία των Oakleigh Cannons εκτός Αυστραλίας, επέστρεψε από την Πορτογαλία πρωταθλήτρια κατακτώντας το περίφημο IBER Cup.

ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΙΕΣ ΣΤΟ OAKLEIGH

Τρεις διαφορετικές γενιές συνεχίζουν να συνυπάρχουν στην ίδια ομάδα αυτά τα 45 χρόνια. Η οικογένεια Μπαμπατζιά παραμένει από εκείνη την πρώτη περίοδο μέχρι σήμερα στο σωματείο. Την ξεκίνησε ο Χρήστος την παρέλαβε ο Γιώργος και τώρα ο μικρός Χρήστος που αγωνίζεται στην Κ12 των Oakleigh Cannons και, όπως όλοι λένε, είναι μεγάλο ταλέντο που θα αφήσει εποχή.

Εκτός από την οικογένεια Μπαμπατζιά υπάρχουν και άλλες ποδοσφαιρικές «φαμίλιες» που συνεχίζουν στην τρίτη γενιά. Είναι οι οικογένειες Πολύζου, Λάζου, Δήμου, Μπούτου και άλλων που όλοι τους προσέφεραν στον σύλλογο, μεγάλωσαν τα παιδιά τους στο Oakleigh και σήμερα αγωνίζονται σε αυτή τα εγγόνια τους, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο αλλά και η υπερηφάνεια όλων αυτών που υπηρέτησαν το σύλλογο.

Υπάρχουν αναρίθμητοι άνθρωποι με μεγάλη και μακροχρόνια προσφορά, ανάμεσά τους η οικογένεια Μπαλή (Αντώνης, Αποστόλης, Θεόδωρος, Γιάννης και ο νεότερος Αντρέας), ο Τάσος Αγαπητός, ο Κώστας Αλαβέρας, οι οικογένειες Μπαμπατζιά, Πολύζου και Νατσιούλα.

Οι περιγραφές και τα αποκόμματα παλιών εφημερίδων φανερώνουν ξεκάθαρα ότι το Oakleigh Cannons FC το υπηρέτησαν πιστά εκατοντάδες άτομα σε αυτά τα 45 χρόνια που συμπληρώνονται τον επόμενο μήνα (12 Δεκεμβρίου).

 

source: neos kosmos